Onze samenleven is hard.
Onze taal dikwijls vol dreigingen en geweld.
Protesteren, Contesteren,
Voor wat? Voor een menselijke samenleving?
We ontmenselijken ons samenleven door
het verliezen van alle respect
en alle fijngevoeligheid
in onze menselijke verhoudingen.
We geloven nog altijd in macht.
We willen gelijk hebben en proberen
op alle mogelijke manieren de sterkste te zijn.
Ons gevoelsleven is verschraald en verarmd.
We hebben meer dan ooit behoefte
aan zachtmoedigheid, aan tederheid.
Zachtmoedig word je, als je weet hoe breekbaar
alle dingen zijn en hoe eenzaam de mensen.
Denk aan de vele, vele mensen, die door ziekte,
gebrek, armoe, tegenslagen, langzaam uit het leven
worden weggeschoven. Ze hunkeren naar een
glimlach, wachten op een goed woord.
verlangen naar vriendschap en meeleven.
Denk aan de zieken, de bejaarden, de gehandicapten,
die zelden of nooit een warme hand voelen,
die geen omhelzing meer kennen,
die in hun eigen eenzaamheid begraven zijn.
Bekleed je met tederheid en zachtmoedigheid
voor alle mensen om je heen
en laat niemand meer in de kou staan..
gelezen uit het boekje van Phil Bosmans.
