Zó dat is lang geleden, dat ik op mijn blog heb geschreven.
Probeer het nu uit te leggen, waarom.
Vorig jaar Febr. 2009, werd ik plotseling ziek.
Ik wilde s ’morgens mijn bed uit gaan en dat ging niet,
kon mij niet meer bewegen.
Een helse pijn overviel mij.
Ik heb gegild geschreeuwd, ik dacht ik word
gek van die helse pijnen.
Wist niet wat er aan de hand was, toch een paar dagen
gewacht om naar de dokter te gaan.
Die stuurde me meteen naar de reumatoloog.
En dat was het dus; Reuma.
Dan begint er een lange weg van veel pijn,
het accepteren van dit feit,
en hoe ga ik hier mee om.
Dat was het moeilijkste, niet meer kunnen doen
wat je graag doet, heel veel pijn en
mijn weerstand was op, Ik zeg weleens
die is nul komma nul.
Dit is in het kort, want er kwam nog veel meer bij kijken.
Mijn luchtwegen mijn longen, gingen achteruit, die waren al ziek.
Maar ook mijn vraag naar God.
Ik begrijp hier niets van Waarom?
Heb toch al zo veel in mijn leven gehad, was dat niet genoeg?
Toch komt er meer bij, Waarom?
Hoe ga ik hier mee om. (Allemaal vragen)
Heer help mij, wijs mij de weg, hoe doe ik dit.
Gelukkig was er een grote groep lieve mensen,
die voor mij gingen bidden.
Ondanks alles voelde ik mij op handen gedragen.
Deze week, dus ruim een jaar verder,
zie ik mijn geboorte kaart met een tekst erop.
Ik zelf sta je ter zijde.
Ik zal je overal beschermen
waar je ook heen gaat en
Ik zal je naar dit land terug brengen.
Ik zal je niet alleen laten
tot Ik gedaan heb wat Ik heb beloofd.
Gen. 28:15
Ik was zo blij, ontroerd en vol vertrouwen,
want dat had ook een deuk opgelopen.
Hij is er bij.
Dan sla ik mijn Bijbel open en lees:
Wie Hij van te voren heeft uitgekozen,
heeft Hij ook bestemd, om het evenbeeld te worden van
Zijn Zoon.
Dankbaar en heel blij en vol vertrouwen de toekomst
weer aan te kunnen...Rom. 8: 26-30.
